In het dagelijks leven zit magie, veel meer dan we denken.
Pasgeleden maakte ik zo'n dag mee met een gouden randje. De dag ervoor zat vol met leed en rouw en allerlei lastige relationele situaties.
De volgende dag dacht ik, nu is de dag voor mij. Ik nam Ylva (mijn hond) mee en reed naar een natuurgebied in de regen, er was veel, heel veel regen voorspeld.Ik was er vrijwel alleen, waarschijnlijk had niemand zin om in de regen te lopen.
Het was prachtig. En de regen viel zacht op me neer. Een sproeierig, fijn, nevelbriesje.
Ik kende het gebied nog niet zo goed, dus ik ging eerst op onderzoek uit. Er waren prachtige duinpoeletjes, bomen (den, hulst, esdoorn en berk), begroeiing en korstmossen, ik dacht aan de zuiverheid van de lucht. Na zo een uurtje gewandeld te hebben dacht ik dat het wel weer genoeg geweest was en dat het tijd was om weer naar huis te gaan. Maar Ylva dacht daar anders over. Zij wilde nog best wel even door en omdat het zo mooi was en ook zeker niet onaangenaam qua weersomstandigheden, besloot ik haar gelijk te geven.
Ik liet haar ook de richting bepalen. En ze trok me mee over de duinen door een smal paadje, wat uitkwam bij een meertje. Daar gingen we zitten, zij en ik, onder de bomen. En toen verscheen er in de lucht een prachtige regenboog.
Daar zaten we dan te kijken, zij en ik.
De berken aan de overkant hadden prachtige rode knoppen en waren er in grote getale, daar stonden ze als één geheel.
Toen we uitgekeken waren en de regenboog weer verdween (omdat de zon weer achter een wolk verdween), liepen we terug via het duinpaadje. Toen we een heel eind verder gelopen waren, kwam de regenboog nog even terug, alsof hij knipoogde en zeggen wilde 'ik ben er nog hoor'. Toen we bijna bij de auto waren, cirkelde een valk drie rondjes boven ons hoog in de lucht.
Deze dag zal ik niet snel vergeten, een dag waarop er ogenschijnlijk niet veel gebeurde en ik weer volledig opgeladen thuis terugkwam, met weer een geheim rijker.
Comments